Lessen over Surinaams voetbal steeds harder

Lessen die onze voetballers op het internationaal forum leren, worden de laatste jaren duidelijker en harder. De lessen drukken ons hoe lang...

Lessen die onze voetballers op het internationaal forum leren, worden de laatste jaren duidelijker en harder. De lessen drukken ons hoe langer hoe meer met onze neus op de feiten. Er gaat veel mank aan het leggen van een goede technische en tactische basis bij jonge voetballers tijdens hun vorming.

Elke keer worden we gestraft als wij buiten onze normale bedoeningen in de reguliere competities treden en kennismaken met de grondbeginselen die onze jeugdigen missen. De praktijk heeft geleerd dat zolang wij met onze buurlanden spelen en een aantal landen dat het van slechts hun enthousiasme moeten hebben, wij een vuist kunnen maken. Maar op het moment waarop wij naar buiten treden en tegenstanders ontmoeten die een uitermate bewust partijtje voetballen, krijgen wij het knap lastig.

Deelname van onze U-20 selectie aan de kwalificatieronde is een avontuur geworden waarbij onze fundamentele tekortkomingen weer zijn blootgelegd. Heel simpele dingen die in de kleuterklas van de U-afdeling aangeleerd moeten worden. Na elk Surinaams avontuur dringen deze tekortkomingen sterker tot iedereen door, vooral degenen die verwend zijn door buitenlandse wedstrijden op de tv. Dat heeft niets te maken met professionals en amateurs. Grondbeginselen goed aanleren is overal hetzelfde.

Terwijl discussies over beroepsvoetbal de boventoon voeren in Suriname is niemand bereid een studie te maken van wat er verkeerd is aan de vorming van de Surinaamse voetballers aan de basis. Een duidelijk signaal wordt afgegeven als op de training van nationale selecties trainers de training tot vervelends toe staken om spelers van een nationale selectie aan het verstand te brengen dat zij fundamentele handelingen verkeerd toepassen en deze opnieuw moeten doen.

Simpele vaardigheden zitten er niet in en het is ongelooflijk dat die tekortkomingen niet in een vroeg stadium in de fase van de vroege ontwikkeling zijn weggewerkt. Voor bondstrainers, bij welke selectie dan ook, valt er geen eer te behalen om met spelers vol tekortkomingen te werken.

Het ziet er naar uit dat de meest zinvolle discussies over vooruitgang van ons voetbal zich voortaan moet voltrekken in de sfeer van langs welke lijnen het huiswerk gemaakt moet worden en welk strategisch en werkbaar plan nodig is om onze jeugd een optimale vorming te geven. Alle andere discussies over het willen vertoeven in hogere sferen zijn oeverloos.

Hoe lang moeten wij nog blijven aanhoren dat de Surinaamse tegenstanders enkele maten te groot zijn. De hamvraag is of de prioriteitsstelling van de huidige investering niet omgebogen moet worden in een meerjaren ontwikkelingsprogramma, bestemd voor de absolute jeugdige voetballers, met de nadruk op vorming en opleiding.