'Ze moesten niets van Seedorf's plannen hebben'

Column [Diederik Samwel] - Oorverdovend stil is het. Terwijl die verkiezingen er toch echt aan zitten te komen. Alleen de verkiezingen voo...

Column [Diederik Samwel] - Oorverdovend stil is het. Terwijl die verkiezingen er toch echt aan zitten te komen. Alleen de verkiezingen voor het parlement zijn belangrijker, heb ik altijd begrepen. Je kunt je afvragen waarom, want de sport in kwestie houdt de laatste tijd niet over in eigen land. Maar de media zwijgen. Niemand die erover begint op straat, aan het werk, bij de Chinees. Geen voorbeschouwingen, geen toekomstvisies. Niets. Het zal toch niet zo zijn dat er niemand belangstelling heeft voor een bestuursfunctie?

Dat gaat er bij mij niet in. Want wie straks gekozen wordt, verwerft in één klap een hoop status, een hagelnieuw bondsgebouw, een stuk of wat buitenlandse trips en als het een beetje meezit ook een pak kaarten voor het WK in Brazilië volgend jaar. Inclusief hotel, bar- en casinobezoek. Pardon, dat laatste neem ik terug, dat heb ik alleen van horen zeggen. Gokken gebeurt voor eigen rekening. Jawel, ik heb het over voetbal. Op 26 april wordt een nieuw bestuur van de Surinaamse voetbalbond gekozen. En het verbaast mij enorm dat daar nauwelijks iets van is te merken.

Zou het zijn omdat het Surinaamse voetbal moeilijke tijden doormaakt? Waar nog niet zo lang geleden files stonden voor het André Kamperveen stadion mag een hoofdklasseclub tegenwoordig een gat in de lucht springen als er meer dan honderd toeschouwers op de gammele tribunes zitten. Niet dat de belangstelling voor het voetbal is afgenomen maar de kijker wordt steeds kieskeuriger.

Is het vreemd dat mensen op dinsdagmiddag bij ’t Vat drie rijen dik staan te dringen om een glimp van Paris Saint Germain tegen Barcelona op te vangen? Welnee, dat is heel begrijpelijk. Dat die Champions Leaguepotjes zo populair zijn bij ’t Vat, heeft de uitbater naar het schijnt te danken aan nalatigheid bij een van de tv-zenders. Hij zit er niet mee. De dyogo’s zijn niet aan te slepen; de sfeer is die van een halve finale op het WK. Op de terugweg rijdt iedereen in colonne terug naar huis. Tot ver op de Tourtonnelaan en de Wilhelminastraat zit het verkeer vast.

En moet ik me nog verbazen dat ik een paar uur later een speld kan horen vallen in het Essedstadion als Transvaal voor de beker aantreedt tegen Takdier Boys? Transvaal wint met 4-0. Het had ook 8-3 kunnen zijn. Niet omdat Transie zoveel beter speelt maar omdat de tegenpartij er wel heel weinig van terecht brengt. Er lopen spelers rond waarvan ik me afvraag of ze ooit de trainingstijden hebben doorgekregen.

Of neem de stand in de hoofdklasse. Inter Moengo Tapoe staat bovenaan met een flinke voorsprong op Notch, ook uit Moengo. Twee weken terug speelden beide ploegen tegen elkaar in eigen stadion: 1-1. De ene goal kwam op naam van Ronnie Brunswijk (50+), de gelijkmaker werd gescoord door Joël Bordeaux (40+). De een zat dacht ik in het parlement, de ander als coach op de bank. En dan gaat ook nog het gerucht dat ze het op een akkoordje hebben gegooid.

Ik zou willen dat het niet waar is, zulk soort berichten. Begrijpt u mij goed: het gaat mij ook aan het hart. Maar als de nood zo hoog is, waarom blijft het dan zo stil rond die bestuursverkiezingen? Nog drie weken tot er een nieuw SVB-bestuur wordt gekozen en er gebeurt niets. Bijna niets. Want inmiddels heeft John Krishnadath zich kandidaat gesteld als opvolger van Louis Giskus, de vertrekkende voorzitter van de Surinaamse Voetbalbond. Het merendeel van andere bestuursleden zou blijven zitten. Maar een programma, een visie, perspectieven?

Seedorf
Dat was vier jaar terug wel anders. Toen liet Clarence Seedorf nog een paar knappe Italiaanse heren in maatkostuums invliegen voor een gelikte presentatie over profvoetbal, jeugdopleiding en een strak schema voor de WK-eindronde in 2018. Maar dat moesten ze niet, de leden van de SVB. Liever lieten ze alles bij het oude. Tss, ontwikkeling van het voetbal? Was dat nou zo nodig?

Omdat ik het niet vertrouwde ben ik van de week maar wat gaan bellen. En wat blijkt? Er is wel degelijk sprake van inleidende schermutselingen. Zo wordt gebeld met clubvoorzitters die laten we zeggen eigenaar zijn van een sportzaak of aannemersbedrijf. Niet om het een of ander, maar natuurlijk kunnen ze ook de komende jaren weer een hoop aantrekkelijke orders verwachten. Geen enkele twijfel. Men kiest voor kwaliteit, een scherpe prijs en snelle service. Kwestie van loyaliteit ook. Maar goed, voor wat hoort wat. Zoals de ene hand de andere wast. Als wij nou voor klandizie blijven zorgen, is het dan te veel gevraagd om op uw stem te mogen rekenen bij de komende verkiezingen?

Nee, spijkerharde bewijzen heb ik niet. Maar vier jaar terug maakte ik wel de voorbereidingen mee en de verkiezingsavond zelf. Een paar gerenommeerde clubs werd sowieso de mond gesnoerd. Er zou iets zijn met achterstallige contributie. Jammer dan, stemrecht kwijt. Ook staat me bij dat de leden van de verkiezingscommissie voor het gemak zelf ook maar hun stem uitbrachten, dat volmachten op het laatste moment ongeldig werden verklaard... Ai baya, ik denk er liever niet aan terug.

In plaats daarvan hoop ik van harte dat er nog iets moois gebeurt de komende drie weken. Frisse plannen, nieuwe gezichten. Wie weet staan mensen op die bedenken dat het niet gaat om het bestuur maar om het voetbal. Zodat we weer eens kunnen juichen met z’n allen. Oorverdovend hard.