Hij was er maar heel kort, nauwelijks een dag, maar voor veel voetballiefhebbers was het een speciaal moment. Voor het eerst in de geschied...
Hij was er maar heel kort, nauwelijks een dag, maar voor veel voetballiefhebbers was het een speciaal moment. Voor het eerst in de geschiedenis bevond de FIFA Wereldbeker zich gisteren op Surinaams grondgebied. Het deed de WK-droom even zeer heftig opleven.
De organisatie had het zich vast wat rooskleuriger voorgesteld; de kampioensbeker van de Wereldvoetbalbond (FIFA) wordt in de ochtend met krachtige regenbuien verwelkomd op de Johan Adolf Pengel Luchthaven te Zanderij. De eer is aan Ismanto Adna (minister van Sport- en Jeugdzaken), Jules Fernandes (CEO van Fernandes Group), Bryan Renten (directeur van Fernandes Bottling Company) en John Krisnadath (voorzitter van de Surinaamse Voetbalbond) om de beroemde ereprijs als eersten te bezichtigen.
Het regenweer gooit vervolgens het programma om en de onthulling van de WK-beker moet wachten op een aantal toespraken. Eén van de speeches is van Dwight Yorke, de Trinidadiaanse voetballegende die als FIFA-ambassadeur voor de Caribische regio fungeert. "Het is voor jullie een historisch moment. Ik weet zeker dat het een bemoediging is voor de voetbalpassie van de jeugd om de beker hier op eigen grondgebied te hebben." Yorke, die heeft gespeeld voor de Engelse club Manchester United, zei dat gestreefd moet worden om een WK te halen.
Het feit dat de trofee zo dichtbij is, en tegelijkertijd zo ver weg, maakt bij de sprekers emoties los. Krishnadath stelt zijn toehoorders de retorische vraag: "Gaan wij het alleen doen? Of gaan we het samen met onze familie aan de andere kant van de oceaan moeten doen?"
De beker brengt Adna vooral terug naar de succesvollere periode van de nationale voetbalselectie, in de jaren zeventig en begin jaren tachtig. "We waren toen heel dichtbij het behalen van een WK-eindronde." Aangespoord door het strakke tijdschema gaat de delegatie na het officiële gedeelte snel op weg naar Paramaribo.
Eenmaal aangekomen op de Pier van Torarica lijkt het evenement in eerste instantie op een personeelsfeest van Fernandes. Voor de gelegenheid is de Bottling Company een halve dag gesloten en alle werknemers zijn uitgenodigd om de wereldbeker te komen bewonderen. Getooid in rode Coca-Cola T-shirts wachten honderden mensen hét moment af. Ook hun familieleden, een paar jonge voetbalteams en enkele winnaars van toegangskaarten trekken zich niets aan van het regenweer en vermaken zich met allerlei voetbalspellen.
Fanatieke voetballers maken panna's, schieten penalty's en doen een wedstrijdje dribbelen. De mannen die liever droog staan, spelen fietjebal onder een partytent.
Jongensdroom
Publiekstrekker is levend tafelvoetbal. SV Puwa Nani laat zien dat dat toch wat lastiger is dan de gewone variant. Gehuld in hun voetbaltenues schuifelen de jongens heen en weer aan koorden alsof ze tafelvoetbalbal-poppetjes zijn. Gilliano (11), de rechtsmidden van zijn team, zegt met een grote grijns op zijn gezicht dat hij gaat oefenen om de FIFA-wereldbeker eens echt te winnen en vast te houden. Hij is al goed op weg, zegt hij, want "vorig jaar zijn we op de tweede plaats geëindigd".
Zulke jongensdromen probeert de FIFA samen met Coca-Cola te bevorderen met zijn World Cup Trophy Tour. In aanloop naar de wereldkampioenschappen in Brazilië reist een delegatie van september tot april in een privéjet de wereld rond. Meer dan een miljoen mensen in 88 landen zullen de trofee van dichtbij kunnen zien. De enige Surinamer die hem daadwerkelijk mag vasthouden is president Desi Bouterse. Of de organisatie de echte cup ruim vijf kilo aan massief goud tentoonstelt is een discussiepunt, ook bij Torarica. "We hebben tegen de president gezegd: 'Check de onderkant of alle landen er staan, want pas dan geloof ik dat hij echt is'", grapt Master of Ceremony, Zabdai Zamuel.
Donovan (20) en Sheldon (19), twee vrienden die elke zondag op straat voetballen, denken daar echter niet over na. Ze verzuchten dat het een enorme eer is om er vandaag bij te zijn. "Zoveel legendarische spelers hebben hem opgetild. Ik had nooit gedacht dat hij hier naartoe zou komen", zegt Donovan.
Na ruim een uur wachten is het dan zover: één voor één mogen eerst de personeelsleden van Fernandes op de foto, en daarna de overige aanwezigen. Maar twaalfhonderd mensen fotograferen is geen kleine operatie. Iedereen krijgt exact zeven seconden de tijd om naar de glazen vitrine te lopen en een spetterende pose aan te nemen. Die tijdsdruk is voor sommigen zo hoog dat ze per abuis vergeten om de trofee te bewonderen.
Dat is niet het geval bij Delano Landvreugd en zijn drie voetbalzonen. Uitgedost in het tenue van voetbalvereniging De Rest grijpen ze de gelegenheid aan voor een groepsportret met de felbegeerde kampioensbeker. Onder de indruk van het moment zegt Landvreugd: "Die prijs is de droom van elke voetballer. De enige manier om hem vast te houden is om hem te winnen, maar this is the closest you can get to it, en het voelt goed." Zijn zoons zijn echter allang klaar met dromen. Nauwelijks hebben ze hun foto bewonderd of ze zeggen, trappelend: "Papa, mogen we nou weer gaan voetballen?"
COMMENTS