Internationals leven onder slechte omstandigheden

Rocky Kaise en Evani Esperance (foto: links) zijn twee voetballers die - ondanks hun minder ideale leefsituatie - zich disciplinair gedragen...

Rocky Kaise en Evani Esperance (foto: links) zijn twee voetballers die - ondanks hun minder ideale leefsituatie - zich disciplinair gedragen en een geweldige inzet aan de dag leggen. De twee jeugdige spelers laten hun licht schijnen over de sociaal-maatschappelijke begeleiding binnen de voetballerij.

De 20-jarige Evani Esperance van Voorwaarts en Transvaler Rocky Kaise, 19 jaar, waren een vaste keus bij diverse nationale selecties die Suriname op verschillende fora hebben vertegenwoordigd. Esperance speelde voor de U-23 en seniorenselectie, terwijl Kaise behalve die twee teams ook voor de U-20 ploeg speelde.

Beide spelers hebben nagenoeg identieke problemen als het gaat om de huiselijke situatie. Ze denken dat hogere prestaties geleverd kunnen worden als beroepsvoetbal wordt geïntroduceerd en zij er iets van overhouden om in hun levensonderhoud te voorzien.

Evani Esperance
Esperance woont samen in met tien personen: tante, oom, neefjes en nichten. "De mensen moeten het zodanig regelen dat je een vast inkomen hebt en de bewustwording ontstaat dat het je werk is waar je afhankelijk van bent. Alles moet goed geregeld worden. Die situatie kan maken dat de prestaties beter worden, omdat je zeker weet dat je duidelijk iets om handen hebt. Als amateur zijn de trainingen zwaar, dus de condities moeten geschapen worden om het altijd aan te kunnen."

Esperance speelde eerst op Pokigron en begon in georganiseerd verband te voetballen bij Robinhood. Hij maakte daarna de overstap naar Voorwaarts. "Ik ga niet meer naar school en heb geen werk", vertelt hij. Esperance zegt dat zijn moeder, zelf leerkracht, hem steeds aanspoort naar de vakschool te gaan.

De eindjes knoopt de jonge voetballer aan elkaar door een kleine hossel. Hij is kapper op Flora. Wanneer hij naar de trainingen moet, derft hij inkomsten, omdat hij geen klanten aanneemt. "Ik vraag mijn moeder geen geld. Juist doe ik mijn best om haar geld te geven. Het is zwaar. Elke dag doe ik moeite om een broodje te kopen. Yu sabi toch? Fourage. Altijd is er een kleinigheid."

Vervoer heeft de Voorwaartser niet om trainingen te bezoeken. Soms lift hij mee met vrienden, maar meestal gaat hij met de bus. Op wedstrijddagen stapt hij soms in een taxi.

Vrije geneeskundige behandeling heeft hij van het gezin. Zijn club heeft in het vooruitzicht gesteld dat hij een baan krijgt. "Het moet wel een zodanige job zijn die te combineren is met de zware trainingen en het spelen van wedstrijden", zegt Esperance.

Bij Voorwaarts vangt hij minder dan 300 Surinaamse dollar per maand. "A no furu ma ai tap’ wan olo." Daarom herhaalt hij dat het beter is dat sporters deze hoofdpijnen niet mogen hebben, willen de mensen dat de prestaties hogerop komen. "Ik zeg u eerlijk, ik hou van voetballen, daarom ben ik er nog."


Rocky Kaise
Rocky Kaise (foto) denkt dat er serieus gekeken moet worden naar een oplossing voor voetballers die presteren, maar geen rooskleurige woon- en leefom- standigheden hebben. "Soms ga ik met angri berenaar de training. Ik maak het hoofd van mijn moeder moe door haar steeds busgeld te vragen om naar de training te gaan", vertelt hij over zijn situatie.

Kaise: "Ik zal blij zijn als beroepsvoetbal wordt geïntroduceerd. We kunnen ons dan volledig daarop toeleggen. Je hebt sommige jongens die tot laat werken, zwaar werken en zich dezelfde dag nog optimaal inzetten op de training. Als ik straks met werken begin, trek in door tot vijf uur ‘s middags. Ik neem mijn trainingsspullen mee naar het werk en na het werk haast ik me naar de training."

Kaise maakt deel uit van een gezin van vijf. Zijn ouders hebben het niet breed. "Een bordje eten is er, maar voor geld kan ik niet bij ze aankloppen. Van mijn moeder krijg ik soms een kleinigheid. Daarmee koop ik op weg naar de training een koekje en soft. Niet altijd wanneer ik ga trainen, is er iets op de maag. Bij zware conditietrainingen geef ik soms op als ik niet heb gegeten. Het is lastig hoor. Op de training krijgen we gelukkig bacove. Tegen WBC had ik niet gegeten, maar na de wedstrijd geeft Transvaal ons te eten."

Ook deze voetballer zit niet op school, enerzijds omdat het geld er niet is. "Afgelopen jaar ging ik vaak met de verschillende selecties op reis in perioden waarop ik repetities moest maken, waardoor ik ontzettend veel inhaalrepetities had, waar ik geen raad mee wist. Ik kwam niet uit met de tijd. Dichtbij het einde van het schooljaar was het teveel om in te halen en besloot ik niet meer naar school te gaan. Dit schooljaar heb ik mij niet meer ingeschreven. Geld was er ook niet om nieuwe schoolkleding te kopen." De voetballer vertelt dat Transvaal hem dit jaar zou inschrijven op de vakschool. "Ik wil wel gaan, maar het was te laat. Februari zet Transvaal me aan het werk."

Kaise kreeg een strenge opvoeding van zijn ouders. Hij werd ertoe verplicht op school goed te presteren en in de buurt waar hij woont - Nieuw Weergevondenweg - zich voorbeeldig te gedragen. Het ‘spannende’ is dat ondanks het feit dat de ouders streng waren hij helemaal naar Land van Dijk ging om er te voetballen zonder dat ze het wisten. Hij had gewoon bakru voor het spel; veel liefde.

Op zijn elfde schreef hij zich in bij Transvaal, waar hij tot nu toe zit. Kaise praat vol enthousiasme over zijn beginjaren. Zijn ouders, vooral zijn vader, deden moeilijk. Zijn vader was bang dat zijn zoon de school zou verwaarlozen.

Later toen Rocky met een U-13 selectie van Transvaal naar Frans-Guyana ging, matigde de vader enigszins zijn houding en berustte hij zich een beetje in de situatie. Daarna volgden meerdere buitenlandse reizen. Zijn vader beschermde hem en was vooral bezorgd dat zijn zoon het slachtoffer kon worden van allerlei verleidingen buitenshuis.