Vannacht om 01.00 Nederlandse tijd (20:00 uur Surinaamse tijd), trapt Vitesse (foto: training in het Franklin Essed stadion) af in het toern...
Er hangen wolken boven Paramaribo. Soms valt de regen er uit en dan met bakken tegelijk. Van zonnebaden is niet veel terecht gekomen, voor de selectie. "Als we daarvoor gekomen waren, hadden we beter thuis kunnen blijven," grapt Alexander Büttner, met Nicky Hofs en Piet Velthuizen de onmiskenbare gangmakers in de ploeg.
Vitesse is echter niet voor het mooie weer naar de Republiek Suriname gekomen. Vitesse is de trekpleister van het toernooi om de PARBO Cup. Verguld zijn de Surinamers met de grote naam van Vitesse. Via de tv wordt aan de Noord Oostkust van Zuid Amerika de Nederlandse competitie op de voet gevolgd. Alle wedstrijden, alle doelpunten. "Europa Cup deelnemer", wordt er met ontzag gezegd. Jammer vinden ze het dat er veel spelers ontbreken. Wilfried Bony, hij vooral is de identificatiefiguur, maar ze kennen alle namen van de afwezigen: Annan, Kashia, Kalas, Chanturia, Van Ginkel, Pröpper, Qazaishvili, Ibarra, zelfs Piiroja en Meerits worden genoemd. Wanneer wordt uitgelegd. dat het echt niet anders kon, omdat de nationale bonden aan de hand van het FIFA-reglement de internationals mogen opeisen, legt iedereen er zich meteen bij neer in de bekende laid back style van het idyllische land, waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan.
Vitesse blijkt bekend in Suriname. Natuurlijk ook vanwege Stanley Menzo. Werkelijk iedereen kent hem en zijn werk voor zijn vaderland. Voorzitter van de Stichting Suriprofs, initiator van goede doelen. Machtsmiddel en verbindingsmiddel. Met aandoenlijke trots leidt hij rond tussen zijn roots. De eerste wijsheid die hij overbrengt is de belangrijkste: "Een agenda, een programma moet je hier niet te zwaar nemen, het is een richtlijn." Overal moet hij zijn, iedereen wil hem even spreken. "Ik dacht dat je alleen nachtburgemeester van Paramaribo was," grapt trainer John van den Brom, maar er klinkt respect door in de toon waarin de coach zijn woorden heeft vervat.
Ondanks de regen zit de stemming er toch goed in. Gistermorgen bezochten de selecties van Vitesse en de Suriprofs de fabriek van toernooisponsor PARBO. De Surinaamse Brouwerij NV. De selecties krijgen een rondleiding door de fabriek, onderdeel van het Heineken concern. Er is ook een persconferentie. Veel media, veel mensen achter de tafel, veel vragen. "Doet Clarence Seedorf mee?" Vanachter de tafel: "Clarence is nu op reis. Maar hij houdt van Suriname en is vaak hier. Sluit dus niets uit."
Meest prikkelende vraag aan de organisatie: Vitesse is hier, de Suriprofs zijn hier. Zij zijn helemaal uit Nederland gekomen. Waarom zijn er geen internationals van Suriname op deze persconferentie? Een pijnlijke vraag, want de verbroedering die er tussen de sportlieden bestaat, is er tussen politiek Nederland en politiek Suriname niet. De verhoudingen zijn ijzig. Een wedstrijd met in Suriname spelende spelers en in Nederland spelende spelers met Surinaamse roots in één en hetzelfde team, is een vorm van ontspanningspolitiek. Het antwoord van Raymond Wimpel, de voorzitter van het organisatiecomité is echter verrassend ontwapenend. "Er zijn hier geen Surinaamse internationals inderdaad. Die moeten namelijk hun boterham verdienen. In tegenstelling tot de Vitesse-spelers en de Suriprofs zijn zij amateurs en geen profs. Ze zijn op dit moment hun boterham aan het verdienen. We hebben aan hun werkgevers medewerking gevraagd, maar dat valt nog niet mee."
In Suriname kijken ze wat jaloers naar hun vrienden van Engels- en Frans Guyana, waartussen Suriname zit ingeklemd. Die buurlanden boeken soms behoorlijk spectaculaire resultaten met de hun nationale elftal. Daarin spelen weinig spelers uit de eigen competitie. De bonden hebben in de competities van Engeland en Frankrijk gezocht naar profs met roots uit Guyana. Die zijn er volop te vinden. Zoals in Nederland er volop spelers met Surinaamse roots zijn. Maar die kunnen niet voor Suriname uitkomen, dan verliezen ze hun Nederlandse staatsburgerschap.
Ronald Kolf is de Rinus Michels van het Surinaamse voetbal. Hij noemt dit "Een gemiste kans voor het Surinaamse voetbal. Wat de Guyana's kunnen, kunnen wij natuurlijk ook. En beter. De kwaliteit van de Surinaamse spelers in Nederland is hoger, veel hoger. Bovendien heeft de Stichting Suriprofs al het voorwerk al gedaan. Alle spelers met Surinaamse achtergrond zijn in beeld, er bestaat al een structuur. Het is alleen het politieke klimaat die dit tegenhoudt. Tussen de sporters bestaat geen probleem." Het is de politiek. Een veel gebezigde zin in Suriname, die de discrete waarschuwing in zich draagt: praat er liever niet teveel over. De waarheid is zelden eenvoudig en deze ook niet. Maar het is wel duidelijk dat de politiek een Surinaams elftal met spelers uit de Nederlandse competitie niet erg aanmoedigt. In de meeste landen kunnen mensen over twee paspoorten beschikken. Tussen Nederland en Suriname bestaat een aantal verdragen en één er van sluit dit uit.
Hamied Ahmadali is als jurist verbonden aan de Stichting Suriprofs. "Er zijn meer landen met dezelfde problematiek als de onze. Die landen nodigen spelers uit en geven hen een tweede paspoort. Dat is toegestaan. Zou Suriname een speler uit Nederland een Surinaams paspoort willen geven, dan trekt Nederland zijn Nederlandse paspoort in." De politieke verhoudingen staan nog steeds op scherp. De hulp aan Suriname werd al drie keer opgeschort, de eerste na de decembermoorden van 1982, de derde toen Nederland in 1997 een internationaal opsporingsverzoek tegen Desi Bouterse had ingediend wegens handel in cocaïne. Sinds 2010 is Bouterse president. Als staatshoofd geniet hij immuniteit. Maar in Nederland, zo verklaarde de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken, Maxime Verhagen, is hij slechts welkom om zijn celstraf van elf jaar uit te zitten. "Jammer dat de politieke verhoudingen verhinderen dat Suriname een sterk nationaal voetbalelftal krijgt," verzucht Hamied Ahmadali. "Bewezen is dat sportsuccessen veel kunnen bijdragen aan het nationale gevoel. Voetbal helemaal."
Zondag speelt Vitesse tegen een combinatie elftal van Suriprofs en Surinaamse internationals. Dat lijkt op de pingpong-diplomatie die veertig jaar geleden gebruikt werd. De toen volstrekt geïsoleerde Volksrepubliek China gebruikte de sport om toenadering tot het Westen te zoeken. Uiteindelijk met succes. Aan de spelers van Vitesse gaat de discussie goeddeels voorbij. Zij kijken hun ogen uit en hopen intussen op de zon. En twee mooie wedstrijden. Ter afsluiting van wat iedereen ervaren heeft als een fantastisch seizoen.
Brits Guyana? Is dit het zoveelste bewijs van hardnekkige achterlijkheid. Bouta kon niet aanwezig zijn want snuiven, om de internationale problematiek aan te kunnen pakken, gaat altijd voor de sport. Zal wel lukken.
BeantwoordenVerwijderen