Suriname naar het WK...of niet?

Veel voetballiefhebbers dromen ervan dat Suriname in de niet al te verre toekomst deelneemt aan de wereldkampioenschappen voetbal. Bij de v...

Veel voetballiefhebbers dromen ervan dat Suriname in de niet al te verre toekomst deelneemt aan de wereldkampioenschappen voetbal. Bij de verkiezingen van vorig jaar was het zelfs een propagandapunt van de Basispartij voor Vernieuwing en Democratie (BVD). Maar is het wel realistisch om onze jongens in het veld te laten komen met landen als Brazilië, Spanje, Duitsland en Nederland?

De voetballanden in het Caribisch gebied zijn aangesloten bij de CONCACAF, de voetbalconfederatie voor de regio Noord- en Midden-Amerika en het Caribisch gebied. Tot 1994 waren er twee plaatsen voor deze zone beschikbaar, ook al vond de eindronde hier plaats; in 1998 is het aantal gebracht op drie, met de mogelijkheid voor een vierde plek als een tweeluik winnend wordt afgesloten. Dit lukte Trinidad & Tobago voor de eindronde van 2006, door Bahrein (uit de Aziatische confederatie) over twee duels te verslaan. Overigens had Haïti in 1974 de primeur om als eerste Caribisch land op een eindronde van het WK (in Duitsland) actief te zijn.

Twee van de CONCACAF-plaatsen worden normaliter veroverd door Mexico en de Verenigde Staten, met kort daarachter een ander Midden-Amerikaans land, niet zelden Costa Rica. Een land uit het Caribisch gebied gaat naar het WK als een van deze landen het in de kwalificatierondes ernstig laten afweten. Met een goede voorbereiding zouden de sterkere Caribische voetballanden goed kunnen meekomen met de Midden-Amerikaanse. Wat zou Suriname moeten doen om ooit een eindronde te halen? Moeten we überhaupt wel naar een eindronde willen? Over het algemeen zijn Surinamers daar best positief over, maar dat we blijven denken wel even een eindronde te halen (wat nog nooit is gebeurd) en eenmaal aanwezig ook nog potten kunnen breken, is best vreemd. Eigenlijk is het nergens op gebaseerd.

Waarom zouden we eigenlijk ooit present moeten zijn op een WK-eindronde? Wat valt er voor ons als klein land te halen? Het zou bij een sportevenement in eerste instantie om sportieve winst moeten gaan en om niks anders! Over uitstraling en/of economisch voordeel gaan we het hier dus niet hebben; dat zullen we op een andere manier moeten zien te genereren. Wat je je moet afvragen is of de te verdienen startpremie opweegt tegen een roemloze afgang in een eindronde? Is er dan sprake van positieve uitstraling? Voor degenen die zo graag willen dat Suriname succesvol aan een WK deelneemt, zal er werk aan de winkel zijn.

Presenteer op zijn minst een realistisch plan hoe we het zouden moeten doen. Voordeel is wel dat we als klein land kunnen putten uit een behoorlijk potentieel aan spelers met een Surinaamse achtergrond, die in vrij sterke Europese competities (meestal Nederland) actief zijn en gunstig gezind zijn om voor Suriname uit te komen. Vooral als ze niet in aanmerking komen voor het nationale team van hun nieuwe thuisland. Puur cijfermatig bekeken zou Suriname met een forse versterking van voetballers uit de Nederlandse subtop en middenmoot de volgende fase van een eindronde moeten kunnen halen. Hoewel voetbal zich niet zo laat berekenen, kan het wel een goede indicator zijn hoe deze bron kan worden uitgebuit.

Randvoorwaarden
Het betekent wél dat voor díe spelers de juiste randvoorwaarden moeten worden gecreëerd om topprestaties te leveren. Om te beginnen zullen de jongens de Surinaamse nationaliteit moeten hebben. De Nederlandse zullen ze niet opgeven, wat betekent dat de kwestie van dubbele nationaliteit om de hoek komt kijken. In Noord-Korea bijvoorbeeld hebben ze daar geen problemen mee: dit land trad in Zuid-Afrika aan dankzij de inbreng van Japanners van Noord-Koreaanse origine. Binnen de Surinaamse regering, die moet beslissen over dubbele nationaliteit, bestaat de vrees dat als dit voetballers wordt toegestaan, tienduizenden andere Nederlandse-Surinamers hier ook aanspraak op willen maken. Dat hoeft geen ramp te zijn; het gaat er om welke winst je als land hieruit kunt halen.

De volgende hobbel is de integratie van de twee groepen voetballers; de lokalen en de 'buitenlanders'. In het uiterste geval kun je je ook afvragen of niet moet worden gekeken naar het kwaliteitsaanbod. En als blijkt dat de importvoetballers stuk voor stuk beter zijn dan de lokalen, zouden dan niet gewoon elf van hen moeten worden opgesteld? Zullen de Surinaamse voetballer en voetbalfan zo nuchter zijn om dat te accepteren?

De allergrootste zorg is echter geld; we gaan er vanuit dat de voetballers het voor volk en vaderland doen en geen vergoeding willen, maar zo werkt het anno 2011 niet meer. En dan zwijgen we over de bijkomende kosten, zoals vliegtickets en verblijf. We kennen de vliegtarieven die voor de mid-atlantische route gelden. Dat levert de Surinaamse Voetbal Bond (SVB) bij voorbaat al kopzorgen.

Goed resultaat haal je alleen met een goede voorbereiding. Alleen als er geregeld wedstrijden worden gespeeld, kan de sterkte van de selectie worden ontwikkeld. De FIFA-wedstrijdkalender voor interlands (vriendschappelijk en kwalificatie voor diverse eindtoernooien) laat zien dat er – heel zuinig berekend – per jaar minstens vijf interlands moeten worden gespeeld. De jongens moeten dan worden overgevlogen om de voorbereiding op een interland mee te maken, als het uitwedstrijden betreft moet ook nog verder worden gereisd. Dat geld zal steeds beschikbaar moeten zijn!

Oerlelijk voetbal
Maar goed, stel dat we die eindronde halen. Daar slepen we met oerlelijk, ultradefensief voetbal drie gelijke spelen uit het vuur en gaan apetrots terug naar huis met de startpremie en de premies voor drie remises. Wat dan? Worden we daar beter van? Haïti, Jamaica en Trinidad & Tobago hebben zich na deelname aan een WK niet permanent kunnen onttrekken aan het niveau van het Caribisch gebied en hobbelen ook weer anoniem mee in de regio. Dat kan niet de bedoeling zijn.

Deelname aan een WK-eindronde moet een lancering zijn naar een hoger voetbalniveau, waarbij we zowel in clubverband als nationaal op het niveau van de sterkere Midden-Amerikaanse landen komen en blijven. De toverwoorden hierbij zijn lef (om harde en impopulaire beslissingen te nemen) en structuur (zonder structuur is continuïteit uitgesloten). Die twee facetten ontbreken in Suriname. En dus blijft deelname aan het WK voorlopig een utopie, alle mooie dromen van de echte fans ten spijt.