Ex-bondscoach Boerleider legt vinger op zere plek

Humbert Boerleider (foto: 2e van rechts, tijds het 89-jarige bestaan van voetbalclub Transvaal dit jaar) kijkt al enige tijd aan tegen de n...

Humbert Boerleider (foto: 2e van rechts, tijds het 89-jarige bestaan van voetbalclub Transvaal dit jaar) kijkt al enige tijd aan tegen de nationale voetbalselectie, maar kan niet begrijpen in welke formatie het team speelt. "Er wordt formeel bekendgemaakt 4-4-2, maar tijdens de wedstrijd merk ik daar niets van", zegt de ex-bondscoach en jarenlang een vaste keus bij Transvaal.

Humbert Boerleider schudt bedroefd het hoofd. "Je vraagt je af wat de spelers aan het doen zijn en waarom de taken volslagen verkeerd worden uitgevoerd. Ligt het aan de spelers of de technische leiding. Telkens wordt hetzelfde voorgeschoteld zonder dat er vooruitgang wordt gezien. We horen steeds dezelfde verhalen: de afronding laat te wensen over en samenspel is niet voldoende."

Boerleider vraagt zich af waarom de trainers krampachtig vasthouden aan een 4-4-2 formatie, waarvoor ze de spelers niet hebben en er ook geen weet is van de grondslagen daarvan. "Als de spelers de grondslagen niet kennen, weten de trainers het ook niet. Want als zij het wisten, zouden de spelers het ook weten. Wat leer je ze en hoe leer je ze. Er is dus een gebrek bij de trainer om de kennisoverdracht goed te doen", vindt hij.

De vorming van de technische beheersing laat volgens hem te wensen over, terwijl het tactisch inzicht, de wijze waarop er gespeeld wordt, er helemaal niet in zit. "De wisselwerking tussen de spelers is helemaal niet te zien. Je ziet vaak niet dat één van de spitsen naar bijvoorbeeld een speler op de linkervleugel loopt om van hem over te nemen. Het komt ook voor dat de vleugelverdedigers achterin de aanval niet ondersteunen. Aan een kant misschien wel, maar aan de andere kant niet."

Het probleem is volgens Boerleider dat de spelers veelal niet weten wat hun positie is op het veld. Ook is de veldbezetting slecht. "Je ziet ze overal zwerven op het veld, van links naar rechts en omgekeerd, waardoor er geen goede verdeling is op het veld. Dit kan je typeren als losbandigheid. Iedereen wisselt en gaat waar hij naar toe wil, terwijl er een vast patroon is, hoe er gewisseld wordt en wanneer. De coaching begint bij de training en daar worden de spelers niet op gewezen."

De ex-bondscoach stelt dat eigenlijk niet te zien is wat de clubs in de competitie spelen, omdat de ordening op het veld er niet is. "Vier mannen staan achterin, vier op het middenveld en twee in de spits, maar de manier van aanvullen merk ik niet. Dat moet dan 4-4-2 heten. Je kunt het niet uitmaken. Dat geldt in aanvallend én verdedigend opzicht. Als de linkervleugel weg is om de aanval te ondersteunen wie moet het daar opvangen als die aanval is afgeslagen. De spelers zijn bang vanuit de achterste vier de aanval te ondersteunen, terwijl juist van daaruit het verrassend element moet komen."

Uit de groepswedstrijden van de Digicel Caribbean Cup 2010 heeft Boerleider kunnen constateren dat de Nederlandse Antillen een patroon hanteert, waar voor de uitvoering de spelers nog niet rijp. zijn "Maar je ziet dat ze met iets bezig zijn." Bij zowel Guyana, Nederlandse Antillen en St. Lucia werd 4-3-3 gehanteerd.

Bij Suriname tegen de Antillen zetten de buitenlanders druk op de wedstrijd. Dat kwam volgens Boerleider door de verwarrende opstelling bij Suriname. "De Surinaamse spelers zochten de plaats op waar de bal is. Ze blijven in de buurt van de bal om aangespeeld te worden en als de pass moet worden afgewisseld naar de andere kant, is daar geen ruimte voor, omdat er daar niemand staat. Dan kom je niet uit de drukte waar de bal is. Het veldwerk van de Nederlandse Antillen was veel beter dan dat van Suriname, hoewel dat land een klein beetje minder was dan Suriname."

Tegen St. Lucia was het beeld hetzelfde. Dezelfde tekortkomingen van Suriname kwamen aan het licht. De grondbeginselen waren zwak. Als de wedstrijd iets langer had geduurd, had Suriname het misschien niet gehaald.


Tegen Guyana (foto: het team werd groepswinnaar in groep C) was het spel van één van de middenvelders van dat land beslissend. Guyana voerde de opdrachten goed uit. "De technische beheersing en de tactiek van de Guyanezen was tegen Suriname veel beter. Het opbrengen van de bal en het strategisch traineren van het spel hebben vruchten afgeworpen. Ze hebben na de voorsprong de wedstrijd knap op slot gedaan. Een middenvelder speelde voor de achterste vier, terwijl de twee andere op de vleugel de vleugelspelers van Suriname opvingen. En de twee vleugelverdedigers van Guyana schoven naar het midden om de aanvallen van Suriname af te slaan."

Doordat de wisselwerking bij Suriname zo slecht was, kostte het Guyana weinig moeite om de aanvallen af te slaan, meent Boerleider. "De man met bal is niet de geweldige speler. De man zonder bal moet de man met de bal aangeven naar welke richting de bal verplaatst moet worden. De gewenste looprichting komt neer op het hebben van inzicht. Het bezet houden van de vleugels bij Suriname liet te wensen over."

Boerleider vindt dat de 4-3-3 formatie de beste is voor Suriname. "Je hebt minder ingewikkelde zaken die je moet uitleggen aan spelers van een bepaalde kwaliteit. De uitvoering van de dingen met een bepaalde opzet ligt aan de opleiding van spelers. Spelers moeten opgeleid worden om op een hoger niveau te komen. Dat niveau bereik je door trainingsvormen om de dingen bij te brengen. Ik heb nooit gemerkt dat er een groepstraining gegeven wordt. Bijvoorbeeld een training voor de achterste vier, waarbij apart wordt uitgelegd hoe ze daarin moeten wisselen om die rugdekking te geven. Daar wordt niet op getraind. Voetbal is een spel waarbij automatisme geldt. Je moet de dingen blindelings doen. Dat heb je niet bij ons. Maar als de wil aanwezig is, kan dat bereikt worden."